ROZDZIAŁ TRZECI.

od autorki: witajcie, moje małe wampirki! nie było mnie tu dość długi czas, jednak w końcu udało mi się napisać rozdział. jak zauważycie, zmieniłam czas, w którym piszę. nie chciałam tego robić, jednak po wielu radach i przemyśleniach tak też się stało. mam nadzieję, że nie jest to dla was problemem. z rozdziału nie jestem zadowolona, uważam że jest najgorszy z ostatnich trzech jakie tu dodałam, aczkolwiek nic więcej nie mogę z tym zrobić. mam nadzieję, że chociaż w małym stopniu przypadnie wam do gustu. nie przedłużając, zapraszam do czytania. buzi!

   

1.

     Z głową opartą na dłoni i zmrużonymi oczami patrzyłam, jak grupa ubranych w czarne stroje mężczyzn biega po wielkiej sali treningowej, wykonując najróżniejsze ćwiczenia, mające przygotować ich do walki poza grubymi murami budynku. Szmaciane manekiny co chwila pozbawiane były głowy lub innej części ciała, wyrzucając z siebie dużą ilość białej waty. 

   Po głowie wciąż chodziły mi informacje, które niecałą godzinę temu przekazała mi Lea. Pomimo dowodów w postaci czarów, które wykonywała dziewczyna, wciąż cięzko było mi uwierzyć we wszystko, o czym się dowiedziałam. Do tej pory istoty nadprzyrodzone istniały dla mnie jedynie w książkach czy filmach, sama myśl, iż mogły one okazać się prawdą była dla mnie wręcz absurdalna.

   A jednak, na własne oczy widziałam, jak moja najlepsza przyjaciółka samymi gestami rąk wprawiała w ruch najróżniejsze przedmioty, widziałam, jak zadrapania powstałe podczas wypadku znikają z mojego ciała pod jej dotykiem. 

   Wierzyłam, kiedy Nate potwierdzał wszystko, co powiedziała Lea. Chłopak okazał się być zwykłym, normalnym człowiekiem, aczkolwiek świat nadprzyrodzonych był mu doskonale znany. 

   Największym problemem w całej tej plątaninie okazało się to, czego dowiedziałam się o sobie samej. Według Liama, płynęła we mnie krew Łowców - ludzi, którzy zajmują się oczyszczaniem świata ze wszelkiego zła, zawartego w postaci wampirów, wilkołaków czy innych stworzeń, które w sposób świadomy ranią lub zabijają zwykłych śmiertelników. Łowca także w pewien sposób obdarzony był magicznymi zdolnościami - był silniejszy, szybszy i bardziej odporny na ból niż jakikolwiek inny człowiek. Gen ten uaktywniał się w wieku dziewiętnasu lat i od tej pory Łowca musiał przejść odpowiednie szkolenie, które miało przystosować go do walki z wrogiem. 

   Liam opowiedział mi także historię mojej rodziny, dzięki czemu dowiedziałam się prawdy o moich rodzicach, podczas gdy do tej pory cały czas żyłam w przekonaniu, iż zginęli w wypadku samochodowym tuż po moim urodzeniu, natomiast opieka nade mną przypadła nazywanej do tej pory przeze mnie ciotką, Janet. Prawda okazała się jednak zupełnie inna. Moi rodzice zostali zamordowani przez jednego z potężniejszych wampirów, zostawiając mnie samą na świecie. Janet natomiast okazała się być opiekunką wysłaną przez Łowców, mającą na celu pomóc mi spokojnie przetrwać do dnia moich dziewiętnastych urodzin. 

   Jak się okazało, nie byłam jedynie zwykłym Łowcą. Należałam do rodziny najlepszych pogromców nadprzyrodzonych istot, a także byłam ostatnim członkiem w ich wielkim klanie. Po przejściu szkolenia, miałam stać się prawdziwą wojowniczką, ostatnią żyjącą spadkobierczynią Czystej Krwi, jak nazywana była moja rodzina. Zasilenie przeze mnie szeregów Łowców miało sprawić, iż staną się oni silniejsi niż kiedykolwiek przez całe stulecia, dzięki czemu będą mogli rozpocząć wojnę ze światem nadprzyrodzonym i pozbyć się całego zła panującego na świecie. 

    Westchnęłam, czując jak głowa zaczyna pulsować mi bólem, spowodowanym przez natłok myśli. To było zbyt wiele jak na jeden dzień i czułam, że potrzebuję nieco odpoczynku.

    Nagle obok mnie pojawił się Liam, posyłając mi nieśmiały uśmiech, by zaraz potem przysiąść na skórzanej kanapie, którą zajmowałam. Ręcę oparł na stojącym przed nami wysokim stole i splótł ze sobą palce. 

    - Jesteś pewna, że nie chcesz nic zjeść? - zapytał, machnięciem głowy wskazując na zastawione różnymi przekąskami półki bufetu, w którym siedzieliśmy. - Powinnaś nabrać sił. 

    Nic nie mówiąc, pokręciłam przecząco głową, wciąż nie spuszczając wzroku z ćwiczących mężczyzn. W jakimś stopniu czułam, iż mój organizm domaga się jedzenia, jednak bałam się, że zwymiotuję wszystko, co wezmę w tej chwili do buzi. 

   - Nate pojedzie zabrać wszystkie twoje rzeczy. - Znów odezwał się Liam, a ja spojrzałam na niego pytająco. - Od dzisiaj zamieszkasz w Twierdzy. 

    Westchnęłam, na kilka sekund przymykając oczy. 

    - To moje rzeczy, więc pozwól, że sama to zrobię - odparłam, wstając z miejsca. Chłopak chciał zaprotestować, jednak szybko mu przerwałam. - Przeżyłam ostatnie dziewiętnaście lat. Myślę, że kilka godzin nie zrobi żadnej różnicy. Wrócę. 

    Nie czekając na odpowiedź, okrążyłam szeroki stół i nie oglądając się za siebie, ruszyłam w kierunku wyjścia z sali treningowej. 

2.

    Znajdowałem się w samym środku piekła. 

    Wilkołaki były wszędzie. W każdej sekundzie coraz to nowy osobnik rzucał się wściekle na mnie, starając się za wszelką cenę pozbawić mnie głowy. Ogarniająca mnie w stosunku do nich nienawiść pozwalała mi jednak odpychać każdy atak, łamać im kości, rozrywać na kawałki, tak aby już nigdy nie powrócili do świata żywych. 

    Kiedy Zayn przyszedł po mnie kilka godzin temu, chcąc zabrać mnie jako dotatkową ochronę na spotkanie z wilkołakami, nie wiedziałem, że sprawy potoczą się w tak złym kierunku. To miała być zwykła transakcja pomiędzy czarownicą a zmiennokształtnymi, jednak kiedy jeden z nich wpadł w złość po zobaczeniu nas, rozpętało się istne szaleństwo. Claire czmychnęła wraz ze swoim towarzyszem, zostawiając nas na pastwę wściekłych stworzeń. Polana, na której umówione było spotkanie, zamieniła się w krawe pole bitwy. 

   Wyrywając serce jednemu z wilkołaków, poczułem ogarniającą mnie satysfakcję. Nigdy wcześniej nie brałem udziału w czymś takim, jednak doskonale wiedziałem, co robić; jak walczyć i jak unikać ataków ze strony wroga. Byłem dobry, co napawało mnie niemałą dumą. 

   Liczba zmiennokształtnych malała z minuty na minutę. Na ziemi porozrzucane były zmasakrowane, wchłochate ciała, a zapach ich krwi nieprzyjemnie drażnił moje nozdrza. Rozejrzałem się, poszukując wzrokiem Zayna i dostrzegłem go kilka metrów dalej, odrzucającego jednego z zabitych "psów". Spojrzał na mnie i uniósł do góry kciuk, a na jego twarzy malował się chytry uśmieszek. Wiedziałem, że mordowanie wilkołaków sprawiało mu przyjemność. Miałem nadzieję, że jest ze mnie dumny, widząc jak rozprawiam się z nienawidzonymi przez nas stworzeniami. Zamieniając mnie w wampira pozwolił mi żyć, dał mi drugą szansę, a co najważniejsze - nie porzucił mnie; pozwolił mi wyruszyć wraz z nim, nauczył mnie samokotroli a także wszystkiego, co potrafi wampir. Nie chciałem, aby kiedykolwiek tego żałował.

    Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Oczy Zayna rozszerzyły się, a na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Krzyknął coś w moją stronę, jednak nie mogłem go już usłyszeć, ponieważ w tym samym momencie ostre zęby miękko wbiły się w skórę mojej szyi. 

    Nazywam się Niall Horan. I po dwóch latach egzystencji jako wampir, nadszedł czas, abym umarł rozszarpany przez wilkołaka.

    Zawiodłem. 

3.

    Trzęsącymi się rękoma podniosłem bezwładne ciało Nialla z ziemi i trzymając je mocno, wampirzym tempem ruszyłem w kierunku miasta. Koszulka, którą miałem na sobie, szybko nasiąkła krwią tryskającą z szyi blondyna. Pomimo tego, iż w ostatniej chwili udało mi się uratować go przed utratą głowy, chłopak słabł z sekundy na sekundę. Ugryzienie wilkołaka potrafiło zabić w kilka minut. Natychmiastowo potrzebowałem krwi śmiertelnika, która pomogłaby chłopakowi uleczyć ranę i pozbyć się jadu krążącego w jego żyłach.

    Zatrzymałem się gwałtownie, znajdując się na obrzeżach miasta. Ułożyłem ciało Nialla na zimnym chodniku i rozejrzałem się dookoła, z nadzieją iż dostrzegę chociaż jednego człowieka, wracającego późnią drogą do domu. Krew musiała pochodzić prosto z żyły, nie było więc mowy o zabraniu blondyna do naszego mieszkania.

   Niestety, w pobliżu nie było ani jednej żywej duszy. Przeniosłem wzrok na ciało towarzysza; rana rozniosła się na prawie całą szyję, skóra chłopaka była blada i spocona. Pod oczami pojawiły się niemal czarne sińce. 

   Było już za późno, aby zrobić cokolwiek innego. Niall Horan umierał, a ja nic nie mogłem na to poradzić. 

    Uklęknąłem obok ciała i chwyciłem jego zimną dłoń. Przymknąłem oczy i mocno zacisnąłem szczękę. Niall był moim jedynym towarzyszem od dwóch lat i chociaż często działał mi na nerwy, przyzwyczaiłem się do jego obecności. Potrafił rozbawić mnie równie często jak zdenerwować, wszędzie było go pełno i dzięki niemu czułem się o wiele mniej samotny. Nie chciałem, aby odszedł.

    Poczucie winy uderzyło we mnie tak mocno, iż poczułem niemal fizyczny ból. Gdybym nie zabrał go dzisiaj ze sobą, ten dzieciak wciąż by żył. To ja doprowadziłem do tego, iż leżał teraz przede mną ugryziony przez wilkołaka i każda sekunda coraz bardziej przybliżała go do śmierci. 

    - Nie umieraj, kolego - szepnąłem - Nie zostawiaj mnie. 

    Poczułem jak łzy zbierają mi się w oczach, jednak nie pozwoliłem im wypłynąć na policzki. Nie mogłem się rozpłakać. Nie byłem słaby. 

    - Wszystko w porządku?

    Z prędkością światła podniosłem się na nogi i odwróciłem, a to, co dostrzegłem, sprawiło iż wielka fala ulgi rozlała się po moim ciele. Przede mną stała młoda dziewczyna o ciemnych, opadających falami włosach i brązowych oczach, w których kryło się przerażenie, spowodowane prawdopodobnie widokiem dużej ilości krwi, a także tempem, którym się poruszyłem. 

   - O mój boże, jesteś wampirem. - Zamarłem, słysząc cichy szept dziewczyny. Jak to możliwe, iż zwykły śmiertelnik wiedział, kim naprawdę jestem? Zmarszczyłem brwi, patrząc uważnie na stojącą przede mną osobę. Doskonale słyszałem jej szybko bijące ze srachu serce. 

   Chciałem coś powiedzieć, jednak dziewczyna wyprzedziła mnie, wskazując palcem na leżącego na ziemi Nialla.

    - Czy on nie żyje? 

    Spojrzałem na chłopaka, który wyglądał jeszcze gorzej niż kilka chwil temu. Nie mogłem dłużej czekać, musiałem mu pomóc. W ułamku sekundy złapałem szatynkę za rękę i pociągnąłem w stronę blondyna, chcąc zmusić ją do oddania mu swojej krwi.

    Jakież było moje zdziwienie, kiedy nieznajoma wyrwała się z mojego uścisku i odsunęła kilka kroków ode mnie, oddychając szybko i patrząc na mnie ze strachem. 

    - On potrzebuje twojej pomocy - powiedziałem cicho, powoli zbliżając się do niej. - Tylko odrobinę krwi. Proszę. 

    Dziewczyna przez chwilę patrzyła mi prosto w oczy, aż w końcu westchnęła i wyciągnęła w moim kierunku dłoń. Ostrymi zębami zrobiłem jej niewielką ranę na nadgarstku, po czym przyłożyłem ją do ust Horana. 

   Chłopak, czując krew, otworzył usta i zaczął łapczywie połykać życiodajny płyn. Spojrzałem na dziewczynę, która marszczyła brwi, z zaciekawieniem patrząc jednak na młodego wampira.

   - Jak się nazywasz? - spytałem, jednak nie doczekałem się żadnej odpowiedzi. Po chwili odsunąłem jej rękę, a z kieszeni kurtki wyciągnąłem opakowanie husteczek, które rzuciłem szatynce. 

   Niall zaczął odzyskiwać siły, a rana na szyi powoli się goiła. Za kilka minut po całej sprawie nie będzie żadnego śladu. Gdyby nie nieznajoma, straciłbym przyjaciela. Z własnej woli oddała mu swoją krew. Dlatego miałem zamiar pozwolić jej odejść, bez żadnych konsekfencji. 

    Ponownie podniosłem ciało Nialla i powolnym krokiem zacząłem iść w kierunku domu, nie odwracając się za siebie. Dopiero po chwili doleciał mnie cichy szept pozostawionej w tyle dziewczyny.

    - Allison. Nazywam się Allison Collins.