ROZDZIAŁ CZWARTY

od autorki: tak, znów taki krótki i przepraszam za to, ale chciałam mieć to już za sobą. miłego czytania x

    1.

    Obserwowałam, jak wysoki Mulat krąży przede mną, co jakiś czas rzucając ciche przekleństwa. Coraz bardziej zaczynały dokuczać mi grube sznury, którymi obwiązał mi ręce. Siedziałam na twardym, drewnianym krzesełku, a każda kolejna minuta ciągnęła się w nieskończoność. Nie wiedziałam, czego ode mnie chce i jakie ma plany względem mojej osoby. 

    Nie pamiętałam nawet, jak znalazłam się w owym niewielkim mieszkaniu. Ostatnie wspomnienia dotyczyły momentu, w którym wyjawiłam swoją tożsamość wampirowi. Najwyraźniej tym samym popełniłam wielki błąd, w tamtej chwili nie byłam jednak tego świadoma. 

   Jego towarzysz, blondyn o dużych, błękitnych oczach, usadowił się wygodnie na stojącej w pomieszczeniu kanapie i ze spokojem przyglądał się całej tej sytuacji. Był zupełnym przeciwieństwem swojego przyjaciela, podejrzewałam jednak, że nie mniej niebezpiecznym.

    Powinnam się bać. Znajdowałam się w towarzystwie dwóch groźnych dla mnie wampirów i byłam niemal pewna, że jeden z nich właśnie zastanawia się, czy aby mnie nie zabić. Nie czułam jednak strachu. Może wpływ na to miały moje geny Łowcy, a może byłam odważniejsza niż kiedykolwiek mi się wydawało, ale jedyne, co teraz czułam, to nasilająca się irytacja. 

   - Możesz przestać? - mruknęłam, nie spuszczając wzroku z Mulata. - Zaczyna mi się kręcić w głowie od tego twojego ciągłego chodzenia. 

   Chłopak zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na mnie ze złością wymalowaną na twarzy. W jednej sekundzie znalazł się tuż przede mną, po czym pochylił się i chwycił mnie za gardło.

    - Ciesz się, że jeszcze żyjesz – warknął. - Powinienem cię zabić.

    Jedyne na co było mnie stać, to wywrócenie oczami. Słowa, które wypowiedział, padały już z kilkadziesiąt razy, odkąd odzyskałam przytomność. Nie wiem, ile czasu minęło od tamtej chwili, jednak jego groźby nie działały już na mnie. 

   - Dlaczego więc jeszcze tego nie zrobiłeś?

   Igrałam z ogniem. Wiedziałam to, jednak nie mogłam się powstrzymać. Miałam dość całej tej sytuacji z Łowcami, wampirami i tą popieprzoną wojną między nimi. Jedyne, czego pragnęłam, to powrót do swojego starego życia, które kochałam. 

   Wampir odsunął się ode mnie i przez kilka kolejnych minut przyglądał mi się, nie wypowiadając ani jednego słowa. Po jakimś czasie, towarzyszący nam blondyn podniósł się z miejsca i w ciszy wyszedł z pomieszczenia. 

   - Dlaczego nam pomogłaś? - Głos bruneta był cichy, jakby słabszy i nie słychać w nim było już tak wiele agresji. - Dlaczego dałaś mu swoją krew?

   Nie odpowiedziałam od razu. Wiedziałam jednak, jaka jest odpowiedź. Wiedziałam, dlaczego to zrobiłam, chociaż wydawałoby się, że ze względu na to, iż należałam do Łowców, nie powinnam nawet pomyśleć o takim rozwiązaniu. Ale znałam samą sobie, to jaka jestem i jaka chcę być. 

    - Widziałam, jak cierpisz, gdy pochylałeś się nad jego ciałem - szepnęłam, wciąż jednak hardo patrząc w jego oczy. - Powiedzieli mi, że jesteście bezdusznymi potworami, które nie odczuwają nic oprócz pragnienia krwi i mordu. Teraz wiem, że to nieprawda, ponieważ widziałam to. Nie jestem taka jak oni. Nie chcę być.

    Po wypowiedzeniu tych słów, o dziwo poczułam się o wiele lepiej, może dlatego, iż było to zgodne z prawdą. Nie chciałam zabijać, ani mieszać się w sprawy, które mnie nie dotyczyły. Nie interesowało mnie, jak bardzo jestem potrzebna Łowcom do zrealizowania ich planu, ponieważ nie chciałam tego. 

    Mulat patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami i wydawało się, że chce coś powiedzieć. Jednak w tym samym momencie do pokoju wpadł blondyn i zwrócił na siebie naszą uwagę.

    - Mamy problem, Zayn - powiedział, a na jego twarzy wymalowane było zdenerwowanie. - Grupa Łowców otoczyła nasz budynek. 

    Wciągnęłam powietrze i z przerażeniem przyglądałam się stojącym przede mną wampirom. Po raz pierwszy od kilku dni poczułam prawdziwy strach.

2.

    Przemierzałem kolejne korytarze Twierdzy, ze złości mocno zaciskając dłonie w pięści. Nie pamiętałem, kiedy ostatnio byłem tak bardzo zdenerwowany. Miałem przeogromną chęć zniszczenia wszystkiego, co stanęłoby mi na drodze, wiedziałem jednak, że aby rozwiązać zaistniały problem, muszę starać się być jak najbardziej opanowany. 

    - Harry, nie miałem pojęcia... - Liam zaczął tłumaczyć się w tym samym momencie, w którym wszedłem do Sali Kontrolnej. Uciszyłem go jednak machnięciem ręki, podchodząc do wielkiego hologramu przedstawiającego mapę całego miasta. Wzrokiem odnalazłem mały, świecący czerwienią punkcik, którym oznaczyliśmy postać Allison. Znajdowała się na jednej z najmniej zaludnionych dzielnic Darkwood, przetrzymywana przez cholernego wampira.

    - Przez waszą głupotę możemy stracić ostatnią szansę na wygranie tej wojny - warknąłem, przenosząc wzrok na Liama oraz stojących obok niego Lea i Nate'a. Każdy z nich spuścił głowę, bojąc się spojrzeć mi prosto w oczy. - Lepiej, żebyście to naprawili. Szybko.

    - Jeden z oddziałów został wysłany na miejsce, zajmą się tym - odpowiedział Payne, bawiąc się palcami u rąk i wyglądając przy tym szczególnie żałośnie.

    Podszedłem do niego wolnym krokiem, po czym chwyciłem go za włosy i zmusiłem do spojrzenia mi w twarz. W jego oczach czaił się strach, który wywołał we mnie niemałą satysfakcję. 

    - Mam nadzieję, że tak właśnie będzie - powiedziałem spokojnie, niemal szeptem. - Inaczej pozabijam całą waszą trójkę.

    Po tych słowach puściłem chłopaka i odwróciłem się na pięcie, by ruszyć w kierunku wyjścia. Nikt nie próbował mnie zatrzymać. Wyszedłem z sali i skierowałem się w stronę pokoju, który zajmowałem. Potrzebowałem samotności. Musiałem pomyśleć, obmyślić jakiś plan, dzięki któremu moglibyśmy zyskać większą przewagę.

     Uśmiechnąłem się sam do siebie. Wojna zbliżała się coraz większym krokami.

3.

   Patrzyłam niepewnie, jak Zayn bierze ostry nóż do ręki i szybkim ruchem nacina sobie wewnętrzną stronę dłoni. Gęsta krew zaczęła skapywać na podłogę, a mój żołądek w jednej chwili zacisnął się w ciasny supeł. Nie znosiłam widoku i zapachu krwi. Przyprawiał mnie o mdłości. Nie miałam jednak więcej czasu aby się nad tym zastanawiać, ponieważ wampir chwycił moje dłonie, robiąc tym samym czerwone ślady na mojej skórze. Skrzywiłam się, jednak nie powiedziałam ani słowa. Mulat natomiast złapał drewniane krzesełko, do którego byłam wcześniej przywiązana, jednym ruchem odłamał niewielką jego część i rozsmarował swoją krew na końcówce ostrego przedmiotu.

    - To powinno im wystarczyć - powiedział, podając mi "narzędzie zbrodni". - Pamiętaj, wbiłaś mi to prosto w serce.

    Kiwnęłam głową na znak ze rozumiem, po czym głośno przełknęłam ślinę. Nie chciałam pokazywać tego po sobie, jednak strasznie się bałam. Nie byłam pewna, czy plan, który obmyśliliśmy się powiedzie, ale musiałam spróbować, jeśli chciałam uratować Zayna i jego przyjaciela.

    Zaśmiałam się w duchu, uświadamiając sobie własne myśli. Dopiero co wampiry i inne nadnaturalne istoty istniały dla mnie jedynie w książkach i filmach, a teraz ratowałam dwójkę krwiopijców, chociaż nie powinnam tego robić, zważając na moja prawdziwa naturę. Miałam należeć do Łowców, wiedziałam jednak, że tego nie chcę. 

   To wszystko było tak cholernie, wręcz niemożliwie popieprzone. 

   Wzięłam głęboki oddech i zrobiłam krok w stronę wyjściowych drzwi, ale w tym samym momencie zatrzymał mnie mocny uścisk na ramieniu. Odwróciłam się i spojrzałam w ciemne oczy Zayna, które patrzyły na mnie z uznaniem.

    - Dziękuję - powiedział cicho. - Przyjdziemy po ciebie. Obiecuję.

    I nie wiem dlaczego, ale w momencie kiedy wypowiedział te słowa, zachciało mi się płakać i jedyne czego pragnęłam, to znaleźć się w swoim domu i powrócić do życia, które wiodłam zanim to wszystko się zaczęło.

    Nie rozpłakałam się jednak. Zamiast tego znów kiwnęłam lekko głową, a kiedy mnie puścił, pewnym siebie krokiem wyszłam z mieszkania, po czym zeszłam schodami na sam dół, aby stawić czoło czekającym tam Łowcom i odegrać najważniejszą rolę swojego życia.