ROZDZIAŁ DRUGI.

od autorki: witam was serdecznie z nowym rozdziałem! trochę krótszy od poprzedniego, jednak nie byłam w stanie napisać już nic więcej, mam więc nadzieję, że zadowolicie się tym, co jest. cieszę się ogromnie, że nowa historia przypadła wam do gustu. postaram się was nie zawieść. nie wiem kiedy następny, myślę jednak, że do końca września uda mi się jeszcze coś napisać. nie przedłużając - miłego czytania, kocham was.

    Jasne, niemal białe światło razi mnie w oczy, kiedy delikatnie odchylam powieki. Potrzebuję chwili, aby się przyzwyczaić i dopiero wtedy staram się podnieść swoje ciało do pozycji siedzącej. Niestety, palący ból w głowie nie pozwala mi na to i opadam na plecy, ciężko oddychając.

    - Nie powinnaś wykonywać jeszcze gwałtownych ruchów. – Dobiega do mnie męski głos i po chwili czuję silne ręce zaciskające się na mojej talii, które pomagają mi usiąść.

    Przede mną stoi wysoki chłopak, o krótko ściętych, brązowych włosach i sarnich oczach, które wpatrują się we mnie uważnie. Zdezorientowana rozglądam się po pomieszczeniu, które przypominać może szpitalną salę – białe, niczym nieozdobione ściany; kilkanaście niewielkich, specjalnych łóżek ustawionych obok siebie; charakterystyczny zapach znienawidzonego przez wielu miejsca.

     Ponownie przenoszę wzrok na nieznajomego chłopaka, który wciąż patrzy na mnie z rękoma założonymi na piersi. Jego usta układają się w delikatny, ledwo widoczny uśmiech. Ubrany jest cały na czarno – czarne spodnie, obcisła koszulka uwydatniające dobrze wyrobione mięśnie, oraz tego samego koloru skórzana kurtka zarzucona na ramiona.

     - Gdzie ja jestem?

    Chłopak nie odpowiada, zamiast tego podchodzi do niskiej szafki nocnej stojącej obok łóżka, na którym leżę i podaje mi szklankę wody, którą ktoś musiał wcześniej przygotować. Dopiero wtedy dociera do mnie, jak bardzo jestem spragniona. Wypijam całą zawartość i odstawiam naczynie, po czym znów kieruję wzrok na swojego towarzysza.

     - Znajdujesz się w ośrodku szkoleniowym Łowców, w tak zwanej Twierdzy. – Jego głos brzmi uprzejmie, a zarazem poważnie, co nieco kłóci się z wypowiedzianymi przez niego słowami. – Ja nazywam się Liam Payne i od dzisiaj będę twoim nauczycielem.

     Unoszę wysoko brwi i z trudnością powstrzymuję się od parsknięcia śmiechem. Przez chwilę zastanawiam się, czy aby wciąż nie śnię po przeżytym wypadku i ukradkiem podszczypuję się w rękę. Zabolało, jestem więc pewna, że powróciłam do rzeczywistości. Pozostaje więc tylko jedno wytłumaczenie dziwnych słów chłopaka – jest on po prostu nieco niezrównoważony psychicznie.

     Liam najwyraźniej dostrzega moją reakcję, ponieważ wdycha cicho i z ostrożnością przysiada na szpitalnym łóżku.

     - Oglądałaś kiedyś filmy, lub czytałaś książki o nadprzyrodzonych istotach, Allison?

     Jego pytanie zadziwia mnie.

     - Masz na myśli wampiry, wilkołaki i tym podobne istoty? – pytam, a ten przytakuje mi kiwnięciem głowy. Wzruszam ramionami. -  Oczywiście. Fantastyka to mój ulubiony gatunek.

     Szatyn uśmiecha się delikatnie i zatrzymuje wzrok na jednej z białych ścian. Milczy przez następne kilka minut, dzięki czemu mogę lepiej mu się przyjrzeć. Jego twarz ma delikatnie owalny kształt, trochę jak u dziecka, jednak kilkudniowy zarost dodaje jej męskości. Przez całą długość policzka biegnie lekko zaróżowiona blizna, skupiająca na sobie całe moje spojrzenie.

     - Wiem, że to może zabrzmieć absurdalnie, jednak... – Cichy głos chłopaka sprawia, że drgam nieznacznie. - … istoty te istnieją naprawdę, Allison.

     Wypowiedziane przez niego słowa sprawiają, że tym razem nie potrafię powstrzymać już śmiechu. Kilka następnych minut mija mi na opanowaniu się i dopiero wtedy patrzę na chłopaka z politowaniem.

     - Oczywiście, że istnieją - odpowiadam, a głos drży mi jeszcze z rozbawienia. - A ja pracuję jako tancerka w klubie nocnym.

     Liam unosi brwi do góry i patrzy na mnie niezrozumiałym wzrokiem. Macham tylko ręką, dając mu do zrozumienia, że nie mam zamiaru tłumaczyć mu, iż to był jedynie żart.

    Kiedy mam już spytać chłopaka, kiedy przyjdzie do mnie prawdziwy lekarz, w pomieszczeniu rozlega się odgłos stukających obcasów. Odwracam głowę w stronę wejścia, a na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

    Ku mojego łóżka pewnym krokiem zmierza Lea, a tuż za nią Nate. Najwyraźniej ktoś musiał powiadomić moich przyjaciół o mającym miejsce wypadku. Cieszę się, widząc ich oboje, tym bardziej, że przez cały dzień nie miałam od nich żadnego kontaktu.

    - Gdzie wyście byli? - pytam nieco oskarżycielskim tonem, jednak nie doczekuję się żadnej odpowiedzi. Nate patrzy na mnie smutnym wzrokiem i bez żadnego komentarza staje obok szpitalnego łóżka.

    Lea natomiast siada tuż obok Liama i łapie mnie za rękę, posyłając mi przyjazny uśmiech. Unoszę brwi do góry, czekając aż coś powie.

    - Byłaś nieprzytomna przez trzy dni, Alli - mówi, a ja z niedowierzeniem rozszerzam oczy. Trzy dni?! - Powinnaś jeszcze odpoczywać, jednak jest coś, o czym musimy porozmawiać. I w żadnym wypadku nie możemy czekać ani jednego dnia dłużej.

▼

    Pewnym krokiem przemierzam ulice Darkwood, uśmiechając się pod nosem. Noc to zdecydowanie ulubiona dla mnie pora, co nie jest zbyt dziwne, zwarzając na moją naturę. Księżyc świeci dziś wyjątkowo jasno. Pełnia. Uśmiecham się jeszcze szerzej. W głębi duszy liczę na to, że spotkam zbłąkanego wilkołaka, na którym będę mógł się trochę wyżyć. Co prawda Przymierze zabrania nam zabijania siebie nawzajem, jednak nie jestem kimś, kto lubi przestrzegać zasad. Poza tym, jeden wilkołak mniej nie sprawi, że posypie się cały świat. Zbliża się wojna, więc chcąc czy nie chcąc, każda rasa będzie musiała kogoś poświęcić.

    Głód zaczyna doskwierać mi coraz bardziej, więc skręcam w jedną z wąskich uliczek, obserwując mężczyznę, za którym podążałem już od jakiegoś czasu. Bawi mnie fakt, iż biedak kompletnie nie wie, co go czeka i czuje się całkowicie bezpieczny w swoim ukochanym miasteczku.

    Prawda jednak była taka, że dzisiejszy wieczór całkowicie zmieni jego życie i już nic nie będzie takie jak dawniej.

    Wszystko to dzieje się bardzo szybko. W jednej sekundzie znajduję się tuż przed mężczyzną, dostrzegam jego przerażenie, a chwilę potem wbijam się w jego szyję. Czuję przepływającą przeze mnie krew, która sprawia mi wiele przyjemności. Czuję jak każda komórka mojego ciała znów nabiera sił. Uczucie to jest zdecydowanie najlepszym, jakie istnieje.

    Kiedy w końcu się odrywam, osoba, która służyła mi dziś za posiłek, upada na ziemię nieprzytomna. Wzruszam ramionami i odchodzę w stronę wyjścia na główną ulicę. Jeśli będzie miał szczęście, może ktoś go znajdzie i udzieli odpowiedniej pomocy, zanim będzie za późno.

    Posiłek sprawia, że czuję się o wiele lepiej. Zaczynam więc nucić wesołą melodię, a z twarzy wciąż nie znika mi szeroki uśmiech. Zastanawiam się, czy Niallowi także udało się złapać porządną kolację. Dzięki temu nie musiałbym słuchać jego marudzenia przez następne kilka godzin.

     I wtedy pojawia się ból. Straszny, paraliżujący ból w mojej głowie. Upadam na kolana, wydając z siebie cichy jęk. Przed oczami pojawia się ciemność, nie widzę nic, zupełnie nic. Istnieje tylko ten ból, który sprawia, że jedyne, o czym myślę, to śmierć. Łapię się za głowę i zaczynam krzyczeć. Chcę aby odszedł, chcę zrobić cokolwiek, co sprawiłoby, że nie musiałbym więcej tego czuć.

    I nagle ból znika. Znów mogę widzieć, jednak czuję się całkowicie wyczerpany. Opieram dłonie o zimny chodnik i dyszę ciężko.

    - To nic w porównaniu z tym, co zrobiłeś temu biednemu człowiekowi, prawda, Zayn?

    Głos dobiegający zza moich pleców jest mi znajomy. Uśmiecham się krzywo, po czym powoli wstaję na nogi i odwracam się na pięcie.

    Claire stoi przede mną, uśmiechając się złośliwie, trzymając się pod boki. Tuż obok niej dostrzegam Louisa, który patrzy na mnie z obrzydzeniem, jednak ignoruję to i przebiegam spojrzeniem po ciele dziewczyny.

    - Kiedy tak wyładniałaś, Martin? - pytam, na co szatynka prycha głośno. Śmieję się cicho, po czym z rozbawieniem grożę jej palcem. - Jeśli chciałaś się przywitać, w zupełności wystarczyłoby zwykłe "cześć".

     Nie czekając na odpowiedź, znów ruszam w stronę głównej ulicy, a chwilę potem jasny księżyc oświetla już moją skórę. Wzrokiem odnajduję najbliższą ławkę, po czym w mgnieniu oka znajduję się na niej. Rozsiadam się wygodnie i obserwuję jak dwójka młodych ludzi maszeruje w moim kierunku.

     - Nie szukaliśmy cię pół nocy po to, żeby teraz za tobą latać, Malik. - Louis wydaje się być zdenerwowany, co tylko rozbawia mnie jeszcze bardziej. - Przyszliśmy w interesach.

    Wybucham głośnym śmiechem, kiwając głową. Doskonale wiem, po co przyszli. Czarownice zawsze przychodzą wtedy, kiedy mają jakiś interes. Natomiast jeśli chodzi o Louisa, zdaję sobie sprawę, że jest tu tylko osobą towarzyszącą. Wcześniej spotkałem go tylko raz i do tej pory do końca nie wiem, kim tak naprawdę jest. Zdecydowanie ma w sobie naprzyrodzone zdolności, jednak nie byłem w stanie ich odkryć.

    - Poszukujecie sojuszników, czyż nie? - pytam rozbawiony. - O kogo chodzi tym razem? Wampir, Łowca, Czarownica?

    - Wilkołak - odpowiada automatycznie Claire, a ja cmokam zadowolony. - David Blake odwiedził nas kilka dni temu. Chce talizmanów, które ochronią jego stado przed pełnią. Potrzebujemy zabezpieczenia.

    Marszczę brwi, zastanawiając się nad tym, co powiedziała mi dziewczyna. Wygląda na to, że każdy przygotowuje się do wojny najlepiej jak tylko potrafi. Wypadałoby więc odwiedzić Podziemię i dowiedzieć się, jak się mają sprawy. Muszę także w końcu zająć się Niallem. Nie chciałbym, żeby zginął już pierwszego dnia. Czułem, że będzie mi jeszcze potrzebny.

    Z rozmyślań wyrwało mnie ciche chrząknięcie. Przenoszę więc ponownie wzrok na stojącą przede mną czarownicę, po czym uśmiecham się zadziornie i wstaję z miejsca.

    - Prosisz mnie, abym pomógł ci w zadaniu, które sprawi, że mój największy wróg uzyska o wiele więcej siły - mówię wolno, unosząc jedną brew do góry. - Co ja za to będę miał?

     Claire wraz z Louisem posyłają sobie znaczące spojrzenie, a zaraz potem dziewczyna robi niewielki krok w moją stronę, tak, że znajduje się tylko kilka centymetrów ode mnie. Czuję jej mocne perfumy, które sprawiają, że krzywię się nieznacznie. Po spożytym posiłku mój węch stał się o wiele bardziej wrażliwy.

    - Zabijanie Łowców wciąż sprawia ci przyjemność, prawda? - szepcze, a ja potakuję skinieniem głowy. - Co, jeśli mogę sprawić, że od ciebie będą zależały losy samej Allison Collins?

    Zdumiony rozdziawiam usta, na co Claire uśmiecha się nieznacznie. Wiem, że nie kłamie. Doskonale słyszę równe uderzenia jej serca. Jest w stanie doprowadzić mnie do osoby, na którą Łowcy czekali od wielu lat. A zabicie jej nie tylko sprawi mi ogromną przyjemność, ale także dzięki temu całe Podziemie będzie widziało we mnie bohatera. 

    Uśmiecham się szeroko, dając do zrozumienia, że zgadzam się na propozycję Claire. W moim życiu pojawił się nowy cel. Cel, do którego mam zamiar dążyć, nie zważając na to, co może czekać mnie po drodze.