ROZDZIAŁ PIERWSZY

od autorki: no i udało się! napisałam pierwszy rozdział, co wiąże się z tym, że w końcu ruszam z nowym opowiadaniem. moja pierwsza, poważna fantastyka, więc mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. jak wiecie, początki zawsze są trudne, w tej kwestii nic się u mnie nie zmieniło, liczę jednak na to, że nie będziecie zawiedzieni. piszcie w komentarzach, jak wam się podoba. kocham was, do napisania!

   Kiedy wybija godzina trzynasta, za oknem rozlega się głośny grzmot i już po chwili na ziemię spadają pierwsze krople deszczu. Prycham cicho, tak aby nikt w sali nie mógł tego usłyszeć. Nawet pogoda wydaje się niezbyt uradowana faktem, że dziewiętnaście lat temu pojawiłam się na świecie. Cieszę się jednak, iż nikt w szkole nie zna dokładnej daty mojego urodzenia. Dzięki temu nie muszę wysłuchiwać fałszywych życzeń, ani wymuszać na twarzy równie fałszywego uśmiechu.
    Ludzie uwielbiają świętować dzień swoich narodzin. Ja natomiast nienawidzę tego robić. Starzenie się nie jest dla mnie czymś, co powinno się świętować. Dlatego wolę spędzić ten dzień jedynie w towarzystwie dwójki swoich najlepszych przyjaciół.
     Zerkam na pustą ławkę stojącą przede mną, na miejsca, które przeważnie zajmują Lea oraz Nate. Tego dnia nie pojawili się jednak w szkole, przy okazji nie informując mnie o powodzie ich nieobecności. Oprócz nich nie mam tu nikogo, z kim mogłabym porozmawiać, czuję się więc nieco samotna. Próbowałam dodzwonić się do nich wiele razy w ciągu całego dnia, jednak wciąż natrafiałam na pocztę głosową. Jestem zdezorientowana, ponieważ nigdy wcześniej coś takiego nie miało miejsca.
     Nagle czuję palące spojrzenie wbijające się w moje plecy, dlatego delikatnie odwracam głowę i dostrzegam Louisa Tomlinsona, który przyłapany wciąż nie odwraca ode mnie wzroku. Chłopak nazywany jest szkolnym dziwakiem; z nikim nie rozmawia, nie udziela się społecznie, snuje się po szkole niczym duch. Często staje się tematem do durnych żartów, ludzie dokuczają mu, popychają i obrażają, jednak szatyn w żaden sposób na to nie reaguje.
     Nasze oczy spotykają się, i chociaż pragnę się odwrócić, nie jestem w stanie tego zrobić. Jego niebieskie tęczówki są hipnotyzujące, sprawiają wrażenie, jakby prześwietlały na wylot moją duszę. Przez głowę przebiega mi myśl, że chłopak jest dosyć przystojny, a od całej jego osoby bije dziwna, tajemnicza aura.
    W pewnym momencie Louis uśmiecha się delikatnie, po czym jego spojrzenie wędruje w stronę tablicy. Uwolniona z sideł jego spojrzenia, odwracam głowę i przymykam oczy, starając się zrozumieć, co właśnie się stało. Przez moje ciało przechodzi dziwny, nieprzyjemny prąd. Biorę głęboki wdech i zerkam na zegarek, chcąc aby lekcja jak najszybciej dobiegła końca.
    Gdy w końcu słyszę upragniony dźwięk dzwonka, szybko pakuję swoje rzeczy do torby i niemal wybiegam z klasy, po czym udaję się do najbliższej łazienki. Kiedy spoglądam w lustro, ze zdziwieniem spostrzegam, że cała zbladłam, chociaż w gruncie rzeczy czuję się całkowicie dobrze.
    Wzdychając, nakładam odrobinę sypkiego pudru na twarz, a następnie rozczesuję swoje gęste, brązowe włosy. Kiedy uznaję, że wyglądam już nieco lepiej, wychodzę z pomieszczenia i kieruję się w stronę wyjścia na szkolne boisko, przez które dostanę się na parking, gdzie czeka na mnie mój samochód.
    Krople deszczu uderzają w moją twarz, przez co krzywię się nieco, gdyż taka pogoda sprawia, że mój humor się pogarsza. Wokół nie widzę żadnego innego ucznia, jedynie dwójka obcych mi chłopaków stoi przy wyjściu z boiska, a ich spojrzenia skierowane są w moją stronę. Gdy podchodzę bliżej, rozpoznaję jednego z nich - jego gęste, ciemne loki. Wraz ze swoim towarzyszem pojawiają się na szkolnym boisku od kilku dni i za każdym razem staję się obiektem ich zainteresowania.
    Po ciele przechodzi mnie nieprzyjemny dreszcz, kiedy mijam ich i wchodzę na parking. Czym prędzej wsiadam do swojego czarnego mercedesa, szkolną torbę rzucam na siedzenie obok i dopiero wtedy odpalam silnik. Zerkam w lusterko - tajemnicza dwójka zniknęła, nie mogę ich nigdzie dostrzec.
    Wyjeżdżam na główną ulicę Darkwood. Dopiero wtedy dochodzi do mnie, że przez cały ten czas wstrzymywałam powietrze. Oddycham głęboko i staram się rozluźnić, nie rozumiejąc reakcji mojego ciała.
     Nie rozumiem, dlaczego wciąż pojawiają się pod szkołą. Dlaczego obserwują mnie, jednak ani razu nie wypowiadając chociażby jednego słowa. Lea prawdopodobnie uznałaby, że dramatyzuję, jednak nie potrafię wyzbyć się dziwnego uczucia strachu, który mnie ogarnął.
     Znajduję się kilka przecznic od domu, w którym mieszkam, kiedy słyszę głośny pisk opon, a zaraz po tym czuję mocne uderzenie w bok samochodu. Moje ciało wyrywa się do przodu, słyszę dźwięk rozbijanej szyby, czuję ból rozlewający się po ciele.
     Nie widzę jednak nic. Przed oczami mam ciemność, straszną, paraliżującą ciemność. I dopiero kiedy powoli czuję, iż tracę świadomość, w ciemności tej pojawia się para jarzących się światłem, niebieskich tęczówek Louisa Tomlinsona.
     Potem nie ma już nic.

▼

    - Zayn, umieram z głodu.
    Starając się zachować spokój, wciągam powietrze, po czym powoli je wypuszczam. Powtarzam tę czynność jeszcze kilka razy i kiedy jestem już całkowicie pewny, że nikogo nie zamorduję, odwracam się w stronę blond towarzysza, który skulony siedzi na wypłowiałej kanapie i wpatruje się we mnie swoimi wielkimi oczami dziecka.
     Wciąż zastanawiam się, dlaczego pozwalam mu wszędzie ze mną chodzić. Dlaczego nie zostawiłem go w Los Angeles, zdanego na pastwę losu. Jestem pewny, że nie kierowało mną współczucie; może była to samotność, jednak co do tego także nie jestem całkowicie przekonany.
     - Żywiłeś się ponad godzinę temu, Horan - warczę, posyłając mu wściekłe spojrzenie. Podchodzę do niewielkiego, domowego barku, wyciągam z niego szklankę i butelkę whisky, po czym nalewam nieco trunku i wypijam zawartość jednym łykiem. - Nie możemy zwracać na siebie uwagi, tłumaczyłem ci to.
     Niall wzdycha ciężko i zamyka oczy, starając się przezwyciężyć swój głód. Jako że jest jeszcze młodym wampirem, ciężko mu jest kontrolować palące pragnienie w gardle. Potrzeba spożycia krwi jest u niego silniejsza niż u dorosłego, musi jednak nauczyć się to kontrolować.
    - Wciąż nie rozumiem, dlaczego wybraliśmy tak małe miasto. - Jego marudzenie powoli zaczyna działać mi na nerwy i po raz tysięczny tego dnia zastanawiam się, czy nie prościej byłoby go po prostu zabić.
    Zamiast tego siadam obok niego, wyciągam z kieszeni czarnych spodni paczkę papierosów, po czym wyciągam jednego i wkładam go sobie do ust. Rzucam opakowanie na stojący przed nami stolik, sięgam po zapalniczkę i odpalam fajkę, zaciągając się gęstym dymem.
     - Czasami zastanawiam się, czy naprawdę jesteś tak głupi, czy tylko udajesz - mówię, kręcąc głową. - Ile razy mam ci to jeszcze powtarzać. Zbliża się wojna, Horan. Jesteśmy w miejscu, w którym wszystko się zaczęło i w którym wszystko się zakończy.
    Wampir nie odpowiada, ogarnia nas uspokajająca mnie cisza. Dokańczam palić papierosa, po czym gaszę go w szklanej popielniczce. Do zachodu słońca pozostaje jeszcze kilka godzin i sam nie wiem co robić przez ten czas. W końcu znudzony wstaję i zaczynam krążyć po niewielkim, skromnie urządzonym pokoju. Mieliśmy szczęście znajdując tanie mieszkanie na obrzeżach miasta, w którym możemy się zatrzymać.
    Darkwood. Miejsce, w którym wszystko się zaczęło. Miejsce, gdzie rozpocząłem nowe, lepsze życie. Przez ostatnie trzysta lat wiele się w nim zmieniło, jednak w powietrzu wciąż można było wyczuć stary, znajomy mi zapach małej wioski, w której się urodziłem.
    Tym razem znalazłem się tu jednak w konkretnym celu. Podziemie zbiera siły, przygotowuje się do walki, od której zależą losy całego naszego gatunku. Uśmiecham się na samą myśl o możliwości zabicia Łowców, którzy polują na nas od najdawniejszych czasów. Osobiście uważam, że nadciąga niezła zabawa, której w żadnym wypadku nie mogę przegapić.
    - Możesz przestać? – Z rozmyślań wyrywa mnie zbolały głos blondyna. – Od tego twojego ciągłego chodzenia kręci mi się w głowie. Umieram z głodu, Zayn.
    Zaciskam pięści i po raz kolejny biorę kilka głębokich oddechów. To zabawne, jak łatwo można mnie zdenerwować. Nie chcąc jednak zrobić niczego, czego mógłbym żałować, podchodzę do lodówki i wyciągam z niej jeden ze szczelnie zamkniętych woreczków z krwią, które udało mi się wykraść z miejscowego szpitala. Przelewam płyn do wysokiej szklanki i podgrzewam go w mikrofalówce, tak aby uzyskał odpowiednią temperaturę. Podaję napój chłopakowi i zaczynam mu się przyglądać.
    Jego oczy zmieniają kolor na jasną czerwień, kiedy łapczywie zaczyna wypijać zawartość szklanki. Na twarzy maluje się wyraz zadowolenia, a kiedy kończy, oblizuje usta ze smakiem, co nieco mnie rozbawia.
    To dobry dzieciak. Marudny i wiecznie niezadowolony, ale przydatny. Ma także zadatki na nie najgorszego wampira, wystarczy go jeszcze tylko trochę podszkolić. Chociaż często żałuję, że nie pozwoliłem mu umrzeć, nastają momenty, w których jestem pewien, że postąpiłem słusznie. Przyda się podczas nadchodzącej Wielkiej Zagładzie.
    Nawet jeśli miałby stracić życie szybciej niż pozostali.

▼

    Otwieram jasne, wykonane z drewna drzwi odpowiednimi kluczami i wchodzę do nowoczesnego mieszkania, które od pewnego czasu stało się moim nowym domem. Rzucam torbę na ziemię i kieruję się w stronę przestronnego salonu, którego białe ściany rażą po oczach. Przysiadam na czarnej, wykonanej ze skóry kanapie i zamykam oczy, po czym przeczesuję palcami włosy i wzdycham cicho.
    - Louis. – Uśmiecham się na dźwięk dochodzącego mnie głosu i uchylam powieki. Claire pochodzi do mnie ubrana jedynie w czarny, prześwitujący szlafrok po czym siada mi na kolanach. – Nareszcie wróciłeś.
    Nasze wargi łączą się w namiętnym pocałunku, od którego brakuje mi powietrza. Szatynka obejmuje moją twarz dłońmi i czuję, jak jej pełne usta układają się w delikatnym uśmiechu. Przebiegam palcami po jej plecach i przysuwam ją do siebie, tak że pomiędzy naszymi ciałami nie znajduje się ani milimetr wolnej przestrzeni.
    Kiedy w końcu odrywamy się od siebie, dziewczyna opiera swoje czoło o moje i posyła mi zadziorny uśmiech. Przewracam oczami, po czym łapię ją w talii i przesuwam tak, że teraz siedzi tuż obok mnie.
    - Udało mi się złapać z nią kontakt wzrokowy – mówię, a Claire unosi brwi do góry. – Dzisiaj kończy dziewiętnaście lat.
    Z ust dziewczyny wydobywa się cichy jęk. Wstaje z miejsca i podchodzi do wielkiego okna zajmującego niemal całą ścianę, z którego rozpościera się widok na miasteczko.
    - A więc są już gotowi – szepcze, po czym przenosi na mnie spojrzenie swoich ciemnych oczu. – Zaczyna się, Louis.
    W pokoju zapada głucha cisza, żadne z nas nie ma do powiedzenia już nic więcej. Wiem, że ma rację. Widziałem to, co ma nastąpić, kiedy kilka godzin wcześniej udało mi się napotkać wzrok Allison Collins. Tego dnia nowy, ostatni już Łowca dołączy do szeregów naszego wroga. Rozpocznie się walka, której nikt nie jest w stanie zatrzymać.
    Nagle ciszę przerywa głośny dźwięk dzwonka. Podnoszę się z kanapy i wolnym krokiem ruszam w stronę korytarza.
    - Idź się ubrać – rzucam jeszcze w stronę Claire, a chwilę potem otwieram drzwi, za którymi stoi dobrze znana mi, znienawidzona osoba.
    David wkracza do mieszkania, nie przejmując się brakiem zaproszenia i rusza w kierunku salonu. Wzdychając, przekręcam zamek i idę za nim, starając się opanować złość, która mnie ogarnęła.
    - Czego chcesz, psie – warczę, kiedy mężczyzna wygodnie rozsiada się na kanapie. Ten śmieje się tylko i grozi mi palcem. W jego oczach można dostrzec rozbawienie.
    - Nie tak agresywnie, Tomlinson – odpowiada, rozkładając ręce wzdłuż oparcia. – Chyba nie chcemy tu rozlewu krwi, prawda?
    Ze wszystkich istniejących nadprzyrodzonych stworzeń najbardziej nienawidzę właśnie wilkołaków. Zbyt pewni siebie, działający na nerwy. Zarazem jednak niebezpieczni i dobrze wyszkoleni w walce. Dzięki temu wzbudzający szacunek u wszystkich. Nie licząc wampirów, oczywiście. I mnie.
    - Potrzebuję czarownicy. Najlepiej dwóch. – David posyła mi władczy uśmiech. – Claire i jej małej przyjaciółeczki.
    - Lea jest zdrajczynią i dobrze o tym wiesz. – Do pomieszczenia wchodzi Claire i staje u mego boku. – Czego chcesz?
    Wilkołak lustruje ją spojrzeniem od góry do dołu, co wcale mi się nie podoba. Zaraz potem znów wybucha głośnym śmiechem.
    - Potrzebuję talizmanów, które ochronią nas przed pełnią – mówi, po czym wstaje i podchodzi bliżej nas. – Sama rozumiesz, zbliża się wojna, musimy być gotowi.
    W jednej sekundzie łapie dziewczynę za gardło i delikatnie unosi ją do góry. Patrzę na to z uniesionymi brwiami – nie byłby sobą, gdyby nie zademonstrował swojej siły. Claire uśmiecha się tylko delikatnie i hardym wzrokiem patrzy na mężczyznę, który przykłada swoje usta do jej ucha.
    - Nie obchodzi mnie, jakim sposobem to zrobisz – warczy cicho i przejeżdża nosem po jej policzku. – Chcę mieć te talizmany do następnej pełni.
    Po tych słowach puszcza dziewczynę i nic więcej nie mówiąc wychodzi z mieszkania. Dopiero wtedy pozwalam sobie na pokazanie swojego zdenerwowania. Chwytam wazon stojący na szklanym stoliku i rzucam nim o ścianę, sprawiając że rozpada się na drobne kawałeczki. Siadam na kanapie i chowam twarz w dłoniach.
    Nadchodzą ciężkie, mroczne czasy. Czasy, w których każde z nas będzie musiało walczyć o przetrwanie.