P R O L O G.

    Biegnę ile sił w nogach. Jest ciemno i nic nie widzę, ale wiem, że teraz nie mogę się zatrzymać. Odór zgniłego mięsa dociera do mych nozdrzy, ale staram się nie zastanawiać nad tym, co wydziela taki zapach. Nie mogę zwolnić ani na chwilę, bo jeśli to zrobię, złapią mnie.

    I właśnie w tej samej chwili uderzam w betonową ścianę, a siła, z jaką to zrobiłam, odrzuca mnie do tyłu. Ląduję na zimnej posadzce i słyszę chrzęst łamanej kości. Ból rozlewa się po całym ręku, przyprawiając mnie o mdłości.

    Słyszę zbliżający się tupot nóg i szybkie oddechy Łowców.  Tylko kilka minut dzieli mnie od nieuchronnej śmierci. Podnoszę się z ziemi i wyciągam z kieszeni czarnych spodni latarkę, której wcześniej bałam się użyć. Zapalam ją i snob jasnego światła rozświetla niewielką przestrzeń przede mną. Oddycham ciężko, rozglądając się dookoła. Znajduję się w zagraconym pokoju, z którego jedyne wyjście prowadzi przez drzwi, którymi tu wbiegłam, a w których już za chwilę pojawią się Łowcy.

    Klnę cicho pod nosem, po czym szukam potencjalnej kryjówki. W pomieszczeniu nie ma jednak nic oprócz walających się wszędzie papierów, długopisów i połamanych mebli. Chwytam więc nóż przyczepiony do paska spodni i przywieram do ściany, w którą wcześniej uderzyłam. Skoro nie mam się gdzie schować, będę musiała walczyć.

    Dudnienie kroków staje się coraz wyraźniejsze. Słyszę okrzyki i komendy, ktoś co chwila głośno przeklina. Rzucam latarkę na ziemię, zacieśniam uścisk na nożu i wpatruję się w przejście. Wiem, że nie mam żadnych szans. Ale nie poddam się bez walki.

     Zastanawiam się, co teraz dzieje się z Zaynem. Czy udało mu się uciec, czy także stoi gdzieś przyparty do muru i próbuje walczyć. Zdaję sobie sprawę, że już nigdy nie zobaczę ukochanego. Mam jednak nadzieję, że przeżyje i dokończy to, co razem zaczęliśmy.

    W końcu ostre, białe światło uderza w moją twarz i widzę cienie kilku osób stojących naprzeciwko mnie. Mrużę oczy, starając się dostrzec coś jeszcze, ale światło jest zbyt mocne.

    - Nie ruszaj się, nie chcemy zrobić ci krzywdy. – Dobiega do mnie delikatny, męski głos.

    Prycham cicho, kręcąc głową. Ból w złamanej ręce staje się nie do wytrzymania, jednak cały czas staram się twardo trzymać.

    Mężczyzna powoli opuszcza latarkę i w końcu mogę przyjrzeć się jego twarzy. Ma krótko obcięte, brązowe włosy i delikatne rysy. Nie mogę dostrzec koloru jego oczu, jednak wydają się ciemne, niemal czarne. Za nim stoi kilkoro żołnierzy, każdy z kominiarką na twarzy, z potężną bronią w dłoniach.

    Łowcy.

    Wzrok mężczyzny pada na nóż, który trzymam przed sobą i jego brwi unoszą się do góry.

    - Odłóż to, Allison – mówi ostrożnie i wyraźnie. – Możesz stanowić dla siebie zagrożenie.

    Śmieję się głośno i robię jeden duży krok do przodu. Już się nie boję i nawet ból nie jest już tak mocno odczuwalny.

    - Jedynym zagrożeniem jesteście wy – warczę, wciąż nie spuszczając wzroku z szatyna. Ten wzdycha tylko, wyciąga przed siebie rękę i powoli robi krok w moją stronę.

    Nie zastanawiam się długo. Od samego początku wiedziałam, co muszę zrobić. Nie mogę z nimi walczyć, ale to nie znaczy, że dostaną mnie żywą.

    Głośny krzyk mężczyzny rozlega się w pomieszczeniu, kiedy wbijam ostrze noża prosto w środek swojego brzucha. Potężny ból ogarnia moje ciało, czuję jak strumień krwi spływa mi po dłoniach i ubraniach, powoli tworząc plamę na betonowej posadzce.

    Przed oczami ostatni raz staje mi twarz Zayna. Jego ciemne, błyszczące oczy i szeroki uśmiech, który przeznaczony był tylko dla mnie.

    Kocham cię, Zayn.

    Potem jest już tylko ciemność. Ciemność i ból. Bezwładnie osuwam się na ziemię.

    Umieram.

▼

od aurotki: witam was serdecznie na moim nowym opowiadaniu, tym razem z Zaynem w roli głównej. uwielbiam fantastykę, dlatego tym razem postanowiłam stworzyć coś w tym kierunku. mam nadzieję, że hisotoria przypadnie wam do gustu. zapraszam do obejrzenia mini zwiastuna, do którego link znajdziecie po lewej stronie. od razu uprzedam także, że nie wiem, kiedy pojawi się pierwszy rozdział, jednak myślę, że dopiero za jakiś czas. póki co wstawiam prolog i zobaczymy, jak reszta się pociągnie. do napisania, kochani!